Quand le docteur du DP a qualifié le féminisme de pandémie, ce n’était qu’une question de temps avant qu’une flûtiste diplômée du même groupe sanguin politique ne réagisse par un solo satirique. Mais ici, Daliah Scholl ne joue pas de la flûte – elle joue sur le clavier dramaturgique de l’ironie. Son texte est un vaccin contre la rhétorique de la peur du docteur – avec quelques effets secondaires légers: une brûlure d’ego, parfois de la fièvre en cas de perte de pouvoir.
D'Daliah Scholl kontert mat Stil – an enger Flût voll Ironie
Wéi den DP-Dokter de Feminismus als Pandemie bezeechent huet, war et nëmmen eng Fro vun der Zäit, bis eng diploméiert Flüttistin vun der selwechter politesche Blutt mat engem satirësche Solo reagéiert. D'Daliah Scholl spillt hei net op der Flütt, mee op der dramaturgescher Klaviatur vun der Ironie. Hiren Text ass eng Impfung géint d'Angschtretorik vum Här Dokter.
Alors que le nouveau Luc, dans son discours sur l’état de la Nation en mai, a solennellement déclaré la crise du logement terminée et affirmé que la pauvreté était en train de s’évaporer, les chiffres racontent une toute autre histoire.
Wärend de neie Luc a senger Ried zur Lag vun der Natioun am Mee d’Logementskris feierlech fir beendegt erkläert huet, an ënnerstrach huet, d’Aarmut wär amgang, sech a Loft opzeléisen, schwätzen d’Zuelen eng ganz aner Sprooch.
De Luc Frieden huet d'Talent, dem Land Märercher fir boer Mënz ze verkafen. Am RTL-Interview behaapt hien, d’US-Stroftaxen hätte "kee groussen Impakt" op d'Lëtzebuerger Wirtschaft. Da kënne mer jo lo alleguer berouegt sinn. Ma souguer an der CSV selwer suergt dem Premier seng Ausso fir Kappzerbrieches. Säi Parteikolleeg Laurent Mosar nennt d'Taxepolitik vum Trump eng "Katastroph fir de Welthandel".
Wärend Lëtzebuerg ënnert enger chronescher Wunnengsnout leid, schéngt sech en neie Phänomen ëmmer méi duerchzesetzen: eidel Immobilien. Verkomme Villaen, verloosse Sozialwunnengen, eidel Elterenhaiser – eidel steet am Trend. Jiddereen, deen dëse Summer net an engem eidele Gebai wunnt, huet den Trend verpasst.
Le Luxembourg, pays des distances courtes – et des pelouses encore plus courtes. Dans l’idyllique Ösling, où l’homme et la nature semblent coopérer en parfaite harmonie, une scène se déroule sous nos yeux, si magistralement absurde qu’elle mérite le titre de satire du réel.
Lëtzebuerg, d'Land vun de kuerze Weeër – an de kuerze Wisen. Am idylleschen Éislek, wou Mënsch an Natur anscheinend Hand an Hand schaffen, presentéiert sech eng Zeen, déi een als Realsatir vum Feinste bezeechne kann.
Aaah! D'Lëtzebuerger Landwirtschaft - vum idyllesche Feld direkt an de Gen-Laboratoire! Firwat sech och mat der Natur erëmschloen, wann een d'Biologie "honnertdausend Mol" austrickse kann?